Zondag 22 juli 2018 -- Dag 1

Na het lange aftellen is de reis vandaag toch echt begonnen. 

Vanmorgen ging om 5:30 uur Nederlandse tijd de wekker omdat rond 7:00 uur de taxi voor de deur zou staan. Alle bagage was de avond ervoor al verzameld waardoor we daar 's ochtends niet zoveel omkijk meer naar hadden. 

Om 7:00 uur kwam de Taxi aangereden en werden er 6 koffers (waarvan één eigenlijk een plunjezak is), 5 rugzakken, 2 laptoptassen, 1 cameratas en een rolstoel ingeladen. De chauffeuse was vriendelijk en probeerde een praatje aan te knopen, iets wat wij op zo'n vroeg tijdstip nog niet echt zagen zitten. Terwijl we in de taxi zaten had Fred de app van Schiphol opgestart om te kijken of we al vertraging zouden hebben. Je raad het al, 1 uur en 10 minuten vertraging hebben we gehad. We zouden in de eerste instantie namelijk om 10:30 uur de lucht in vertrekken, maar dit werd al even na half 12.

Omdat ik een Starbucks-freak ben en we wel trek hadden in koffie hadden we ons al van koffie voorzien in de wachtkamer. Na de koffie besloten we toch maar naar de gate te gaan, en bleek dat we er al snel inmochten.

Ik moet er gelijk bijvertellen dat dit mijn állereerste keer was dat ik vloog en spanning was er daarom ook wel een beetje. Ik zat aan het raampje met Maarten en Frederik naast mij, en dat heb ik geweten. We hadden halverwege de reis last van turbulentie waardoor de gordels weer om moesten. 'Val, als je nu schuin naar achteren kijkt door je raampje zie je dat de vleugel beweegt door de turbulentie', kreeg ik van rechts te horen van Maarten. 'Kijk jij even of er niet perongeluk een vogel naar binnen vliegt'. 

Fred en m'n moeder zaten veel rustiger, er zat namelijk een rij stoelen tussen. Wij dus aan het ene raam en de oudjes aan het andere raam er tegenover zegmaar ;) . 

Ik moet gelijk toegeven dat het vliegen mij alles is meegevallen, behalve de misselijkheid bij het opstijgen valt het best mee. Ja, 10 uur is lang. Langer dan je denkt. Toen ik op het schermpje zag staan dat we nog 4 uur moesten was dat even teleurstellend. Je bent het na een aantal uur zat, maar als je dan gaat landen.... WAUW! Zelfs vanaf een flinke afstand ziet Canada er al fantastisch uit. 

Het landen vond ik wat spannender. 'We gaan straks net zo stijl naar beneden als dat we naar boven gingen'. Wel echt gezellig, 2 van die jongens naast je. ;) Uiteraard kon het plagen van mijn kant ook niet uitblijven en moest ik toch wel erg lachen toen ik Maarten zo naast mij zag zitten:

Omdat wij Option Plus hadden kregen we aan het begin van de vlucht een dekentje met een nekkussen en ooglapje, zat stiekem toch wel erg lekker. 

Kortom, de vlucht was zeker positief.

Na de vlucht was het wachten op de shuttlebus naar het Sandman Signature Hotel Richmond. Aangekomen in het hotel bleek dat de kamers nog niet klaarwaren en we er dus nog niet in mochten. Om half 3 Canadese tijd kwamen we in het hotel aan en we gingen uiteindelijk om half 4 naar de kamers. Maarten heeft een kamer op de begaande grond, Fred & m'n moeder op de 6e etage en Frederik & ik op de 7e etage.

De kamers waren verdeeld, we hadden burgers (en Maarten een pizza) gegeten bij Sharks Club Vancouver en we zijn allemaal onze eigen ding gaan doen. Terwijl ik dit zit te typen is het 20:15 uur en Fred is al naar bed vertrokken. De jongens zijn zwemmen en m'n moeder en ik zijn nog wakker. Althans, m'n moeder zegt dat ze wakker is maar sinds ze een etage lager zit twijfel ik daaraan. Toen ik na het eten de hotelkamer deur open wilde doen met één van de pasjes die we gekregen hadden knipperde het lampje rood, bij Frederik ging het wel goed. Naar de receptie gegaan waar ik heel vriendelijk geholpen werd. Weer naar boven en wéér een kaartje rood, maar nu de andere. Of was het toch dezelfde? Neeee... Ik heb ze verwisseld. Ik weer terug naar de receptie en uitgelegd dat ik de pasjes waarschijnlijk omgedraaid had. Receptioniste lachte en zorgde dat het pasje het weer deed. Kortom, ik ben geen vrienden met die pasjes. Al weet ik wel waar het door komt. Ik doe mijn pasjes altijd in mijn telefoonhoesje omdat ik die immers altijd bij me heb en bijna nooit vergeet. Ze zei dat je telefoon ervoor zorgt dat je magneetstrip het niet meer gaat doen, achteraf heel logisch.

Gelukkig doet het pasje het weer en kunnen we de hotelkamer weer in en de lift bedienen, want daar moet je ook je pasje voor scannen. 

Ik moet nu toch wel toegeven dat ik ook wel gaar ben en het voor mij zo ook wel bedtijd word. Morgen worden we weer vroeg opgehaald om de camper eindelijk op te halen en dan kan de reis écht beginnen. Hieronder nog een paar foto's vanuit het vliegtuig, de laatste foto is boven Groenland. 

Tot morgen!